همه روزه تیتر یک و سرخط مهم‌ترین خبرهای افغانستان خشونت، وحشت و خون‌ریزی را به اذهان ما تداعی می‌کنند. افغانستان در یک ماه گذشته شاهد حوادث خونینی بود که هزاران تن در آن کشته و زخمی شدند. سلسله‌ی ناامنی‌ها و انفجارهای اخیر باز هم مردم را سخت نگران ساخته و در حال افزایش می‌باشد. در کنار افزایش ناامنی‌ها؛ رکود اقتصادی، شکنندگی اجتماعی، کارد را به استخوان مردم رسانده است.
 سران حکومت دُو سره افغانستان درگیر اختلافات و چانه‌زنی‌ها بر سر اریکه‌ی قدرت و کابینه اند. آن‌ها مصروف این مسأله هستند که چگونه افراد وابسته به گروه خویش را در پُست‌های بلند دولتی بگمارند و یا هم شامل کابینه سازند. چگونه بالای کمیسیون انتخابات چانه‌زنی نمایند و در انتخابات آینده‌ی پارلمانی بالای کی‌ها سرمایه‌گزاری کنند تا به نفع آن‌ها وارد پارلمان شوند.
چگونه از جنایت امریکا و وحشی‌گری نیروهایش در افغانستان چشم پوشی نمایند. چگونه فرمان‌ها و پالیسی‌های امریکا را تطبیق نمایند تا مورد لطف و عنایت بادار شان قرار گیرند. چگونه بالای پوست و خون مردم بی‌گناه افغانستان، بازی‌های استخباراتی و منطقوی واشنگتن، مسکو، پاریس و برلین را به پیش ببرند و چرخ آسیاب استعمار را با خون مردم به حرکت در بیاورند.
ساده تر این‌که، تمام همّ و غمّ  سران حکومت این است تا چگونه نفوذ سیاسی شان را گسترش دهند و چه نوع لباس بر تن کنند تا همچو مُدل‌های غربی به نظر آیند. آن‌ها در برابر حوادث خونینی که همه روزه تعدادی زیادی از مردم مظلوم مسلمان افغانستان را به خاک و خون می‌کشاند، وقت فکر کردن ندارند. کشتار غیرنظامیان برای آن‌ها به اندازه‌ی بال پیشه اهمیت ندارد، اگر می‌د‌اشت بی‌اعتنا از کنار این حوادث نمی‌گذشتند.
در نهایت، آن‌ها برای فریب و خاک زدن بر چشم مردم؛ به انتشار اعلامیه، بازدید از محل حادثه، عیادت از زخمیان و ملاقات با خانواده‌های قربانیان و نشر عکس‌های آن در شبکه‌های اجتماعی اکتفا نموده و بسادگی این حوادث را به دشمنان مردم افغانستان ربط می‌دهند و فکر می‌کنند ادای مسئولیت نموده‌اند.
آیا اشرف‌غنی و عبدالله عبدالله، غیر از مسأله تقسیم قدرت و کرسی‌ها و تأمین منفعت گروهی و سمتی شان، کدام جلسه کاری روی حل واقعی و اساسی مشکلات مردم دارند یا خیر؟! بدون شک که ندارند و نخواهند داشت.
 این حوادث و رویدادها به خوبی چهره‌ای واقعی دموکراسی و مقامات دموکرات را به تصویر می‌کشد. این مقامات زمانی بسوی مردم رجوع می‌نمایند که دوران انتخابات و کمپاین‌های انتخاباتی شان باشد و شعارهای عجیب و غریبی را سر می‌دهند تا آرای مردم را به دست آرند؛ ولی پس از آن  مردم را فراموش نموده و در فکر گسترش قدرت و نفوذ سیاسی شان هستند. این‌که بالای مردم چه می‌گذرد، هر چه بادا باد.