اعلامیه مطبوعاتی
احزاب اسلامی و غیراسلامی دو واقعیت متفاوتی که احکام شرعی جداگانه می‌طلبد!

وزیر عدلیه‌ی امارت اسلامی افغانستان در برنامه‌ی «حساب‌دهی دولت به ملت» گفت که تشکیل احزاب سیاسی «خلاف‌شرع و خواست مردم‌» است، و فعالیت آن‌ها در افغانستان «مطلقاً منع» می‌باشد. وی در ادامه‌ی سخنانش افزود: "تجربه‌ی ما و شما ثابت کرده است هرقدر که این ملت تباه شده، یگانه علتش همین احزاب سیاسی بوده است. فلهذا «به هیچ صورت جواز [فعالیت احزاب سیاسی را] نمی‌دهیم."
دفتر مطبوعاتی حزب‌التحریر - ولایه افغانستان پیرامون اظهارات وزیر عدلیه نکات آتی را لازم به ذکر می‌داند:
۱. احزابی که بر اساس افکار غیراسلامی، مانند: جمهوریت، نشنلیزم، دموکراسی و غیره بنا شده‌اند و اهداف خلاف اسلام، مانند: تحقق منافع غرب و شرق و يا ترويج ارزش‌های دموکراتیک را دنبال می‌کنند، و در تاریخ امت اسلامی و به‌خصوص تاریخ افغانستان مایه‌ی شرم و جلب‌کننده‌ی اشغالگران و استعمارگران بوده‌اند، نه‌تنها که خلاف‌شرع و خواست مردم مسلمان است، بلکه وجیبه‌ی یک نظام اسلامی است، که باید فعالیت آن‌ها را در جامعه ممنوع قرار دهد.
۲. احزابی که بر اساس عقیده‌ی اسلام و اهداف اسلامی در جامعه فعالیت می‌کنند، سبب ترقی جامعه و استحکام نظام اسلامی می‌گردد. فلهذا ممنوعیت این نوع احزاب، در واقع محروم کردن جامعه از خیر بزرگی است که توسط این احزاب به جامعه می‌رسد. طوری که این از برکت احزاب اسلامی بود که در یک مقطعِ خاص تاریخی علیه اشغالگران شوروی به جهاد پرداخته شد، و اکثر رهبران امارت اسلامی نیز عضو این احزاب بودند. همین‌گونه تحریک اسلامی طالبان نیز در یک مقطع بسیار حساس که جامعه درگیر جنگ‌های خانمان‌سوز داخلی بود به‌حیث یک حزب جهادی ظهور نموده و تکلیف شرعی خود را ادا کرد، که بالاخره نتیجه‌ی مبارزه‌اش نظام امروزی می‌باشد.
۳. کلمه‌ی‌ حزب باید دستِ‌کم گرفته نشود؛ زیرا اصطلاح «حزب» یک اصطلاح قرآنی است که در قرآن‌کریم به معانی مثبت یعنی «حزب‌الله» و معانی منفی یعنی «حزب‌الشیطان» بکار رفته و تعبیر مطلقاً منفی از این کلمه خلاف قرآن می‌باشد. چنانچه الله متعال مجموعه‌ی اصحاب رسول‌الله صلی‌الله‌علیه‌وسلم را «حزب‌الله» خطاب کرده است. البته حزبی که نه به معنی امروزی آن که در نظام‌های دموکراتیک غربی و کمونیستی شرقی تعریف شده است، بلکه به معنی لغوی آن، واقعیت فطری بشر بوده و است.
از نظر اسلام، موجودیت احزاب اسلامی نه‌تنها این‌که غیرشرعی نیست، بلکه واجب می‌باشد. باید از میان مسلمانان امت یا گروهی باشد که دعوت به خیر (تمام اسلام)، امربه‌معروف و نهی‌ازمنکر نماید. الله متعال در این باره می‌فرماید: ﴿وَلْتَكُن مِّنكُمْ أُمَّةٌ يَدْعُونَ إِلَى الْخَيْرِ وَيَأْمُرُونَ بِالْمَعْرُوفِ وَيَنْهَوْنَ عَنِ الْمُنكَرِ ۚ وَأُولَٰئِكَ هُمُ الْمُفْلِحُونَ﴾ [آل‌عمران: ۱۰۴] ترجمه: باید از میان شما گروهی باشد که دعوت به خیر (اسلام) و امربه‌معروف و نهی‌ازمنکر نمایند، و آنان خود رستگارند.
بر همین اساس شما از آغاز دعوتِ اسلام، اصحاب رسول‌الله صلی‌الله‌علیه‌وسلم را در جامعه به‌حیث حزب سیاسی رسول‌الله صلی‌الله‌علیه‌وسلم درمی‌یابید. همچنان بعد از وفات رسول‌الله صلی‌الله‌علیه‌وسلم می‌بیند که انصار و مهاجرین به‌حیث دو حزب سیاسی برای جانشینی رسول‌الله صلی الله علیه وسلم کاندید‌هایی را ارائه کردند. در زمان فتنه‌ی شهادت حضرت عثمان رضی‌الله‌عنه برای تحکیم عدالت و اجرای قصاص به رهبری طلحه، زبیر و عایشه رضی‌الله‌عنهم گروهی از اصحاب تشکیل شده بودند. همچنان برای صیانت دولت خلافت از «ملک عاض» حضرت حسین رضی‌الله‌عنه و پیروانش تا آخرین رمق حیات به مبارزه و محاسبه‌ی یزید ادامه دادند؛ و این واقعیت در تاریخ امت توسط علمای اعلام و پیروانشان نیز تکرار شده است که نمونه‌ی بارز آن مبارزه و محاسبه «امام احمدحنبل» در قبال فتنه‌ی عصرش یعنی «عقیده داشتن بر مخلوق پنداشتن قرآن» می‌باشد.
فلهذا حسن‌ظن ما در باره‌ی رهبران امارت اسلامی این است که واقعیت احزاب اسلامی و غیراسلامی را از هم تفکیک کرده‌اند؛ در این رابطه به گمان ما هدف شان فقط احزابی است که بر اساس افکار غیراسلامی بنا شده و در جامعه نیز اهداف غیراسلامی را دنبال می‌کنند؛ مانند: احزاب نشنلیستی، دموکراتیک، نهادهای مدنی و سایر سازمان‌های خارجی که به شکل گروهی و سازمان‌یافته برای اهداف غرب در افغانستان فعالیت می‌نمایند که مثال بارز آن «یوناما» می‌باشد. در غیر آن نکات فوق به‌حیث تذکری است که فقط برای مؤمنین نفع می‌رساند؛ و نصیحت مخلصانه‌ی است که با رهبران جامعه شریک می‌سازیم. چنان که رسول‌الله صلی‌الله‌علیه‌وسلم در توافق با آیه «۱۰۴ آل‌عمران» به‌حیث طلب‌جازم چنین فرموده‌اند:

«وَالَّذِي نَفْسِـي بـِيَده لَـتَـأْمُـرُنَّ بـِالْمَعْرُوفِ وَلَـتَـنْـهَوُنَّ عَنِ الْمُنْكَرِ أو لَيُوشِكَنَّ اللَّهُ أَنْ يَبْعَثَ عَلَيْكُمْ عِقَاباً من عِنْده ثُمَّ لَتَدْعُـنَّهُ فَلاَ يَسْـتَجِيبُ لَكُمْ» (رواه أحمد)
ترجمه: قسم به ذاتی که جانم در دست اوست، یا به معروف امر می‌کنید و از منکر نهی می‌نماید، و یا این‌که الله متعال بر شما عذابی را از جانب خود می‌فرستد که بعد از آن دعا می‌کنید اما دعای‌تان را به دربارش نمی‌پذیرد!
دفتر مطبوعاتی حزب‌التحریر-ولایه افغانستان