قرار است در ۲۳ و ۲۴ ماه نومبر سال 2020 کنفرانس کشورهای کمک‌کننده به افغانستان در شهر جنیوا سویس برگذار شود. کنفرانس جنیوا که هر چند سال بعد یک‌بار برگذار می‌شود تمرکز اصلی آن بالای تعهدات مالی کشورهای کمک کننده به افغانستان، اصلاحات در سکتورهای مختلف و حساب‌دهی حکومت افغانستان به کشورهای عضو این کنفرانس می‌باشد. حکومت افغانستان در بدل دریافت کمک‌های مالی تعهد می‌سپارد که در بخش‌ها و سکتورهای مشخص اصلاحات مورد نظر خارجی‌ها را بیاورد.
چند تغییر عمده در کنفرانس کنونی واضحاً برجسته می‌باشد. در قدم نخست، جامعه بین‌المللی تلاش داشتند تا طالبان را نیز در این کنفرانس دعوت نمایند؛ یعنی دو جناح از افغانستان در این کنفرانس نمایندگی کند: دولت افغانستان و طالبان. اما بعدها اعلام گردید که طالبان بدلیل عدم رعایت کاهش خشونت چانس اشتراک در این کنفرانس را از دست داده‌اند. هرچند رفتن دو جناح از یک قلمرو در یک کنفرانس بین‌المللی به معنای دو دولت یا دو قدرت در یک سرزمین است که از لحاظ سیاسی پیام خطرناکی را در پی می‌داشته باشد. در قدم دوم، در کنفرانس فعلی کشورهای کمک کننده ده شرط را برای کمک به دولت افغانستان گذاشته‌اند. بیشتر این شروط بر محور پیشرفت در پروسه صلح، آتش بس و اصلاحات دموکراتیک می‌باشد. در قدم سوم، گفته می‌شود که مدت کمک‌ها در این کنفرانس که قبلا برای مدت چهار سال وعده داده می‌شد، در کنفرانس فعلی به یکسال کاهش یافته است.
دولت افغانستان در چند ماه اخیر به صورت متمرکز تلاش نمود که تعهداتی را که در سالیان گذشته در این کنفرانس داده بود، عملی نماید. برای این کار تلاش نمودند تا کمیسیون مبارزه با فساد اداری، افزایش نقش زنان و جوانان در ادارات دولتی، معرفی بعضی از مقامات بلندرتبه به جرم فساد به نهادهای عدلی و قضایی و سایر اقدامات نمایشی را روی دست گیرد، تا با کسب رضایت باداران شان مستحق کمک‌های بیشتر گردند. اما معلوم می‌گردد که این اقدامات رضایت کشورهای کمک کننده را جلب ننموده است.
آنچه از واقعیت کمک‌های مالی و برگذاری کنفرانس کشورهای کمک کننده به افغانستان باید دانست این مسئله است که کشورهای کمک کننده برای رسیدن به اهداف و پالیسی‌های نامشروع و استعماری شان به افغانستان کمک می‌کنند و در بدل این کمک‌ها خواهان تغییرات و اصلاحات مورد نظر خویش می‌باشند. این کمک‌ها ظاهراً بشردوستانه نام دارد ولی به صورت مشخص اهداف کثیف سیاسی را تعقیب می‌کند.
ناگفته نباید گذاشت که بسیاری از این اصلاحات در تقابل با خواسته‌ها و ارزش های مردم افغانستان قرار داشته و زندگی را بر مردم سخت و بغرنج می‌سازد و در تضاد با اولویت‌های مردم می‌باشد..
همچنان کمک‌های خارجی به نحوی دولت و مردم افغانستان را اسیر و گروگان خارجی‌ها ساخته است. در حالی‌که بخش اعظمی از این کمک‌ها دوباره به جیب موسسات خارجی و بخش دیگری آن به جیب مقامات فاسد سرازیر می‌شود. این کمک‌ها به نام مردم افغانستان صورت می‌گیرد ولی قطره‌ی از آن را مردم افغانستان مستفید می‌گردند.
کافی‌ست یکبار نظر انداخته شود که در کنفرانس‌های قبلی میلیاردها دالر به افغانستان وعده داده شد ولی هیچ تغییر مثبتی در وضعیت دسترخوان مردم بوجود نیامد. فقر و بیکاری نسبت به چهار سال قبل افزایش یافته و وضعیت زندگی بر مردم سخت‌تر گردیده است. مشکل اصلی مردم افغانستان ناامنی، فساد، فقر، بیکاری و حکومت‌داری فاسد است. اما اصلاحات این کنفرانس بیشتر در راستای سهم دادن بیشتر به زنان در ادارات دولتی، افزایش مالیات، اصلاحات در نصاب تعلمی و تحصیلی، اصلاحات در قوانین و بخش‌های می‌باشد که منجر به تأمین منافع خارجی‌ها می‌گردد و اولویت مردم افغانستان در آن بکُلی نادیده گرفته می‌شود.
پس گفته می‌توانیم در عرصه‌های که اصلاحات صورت می‌گیرد مستقیما ارزش‌های اسلامی مردم افغانستان را نشانه گرفته تا آن را از بین ببرند و در سُوی دیگر کمک‌های خارجی حکومت و مردم افغانستان را زیر نفوذ سفارت‌خانه‌ها و سازمان‌های بین‌المللی قرار می‌دهد تا آنها را بیشتر غرق استعمار و برنامه‌های استعماری می‌گرداند. در حالیکه اجازه نیست که کفار ذره‌ای از نفوذ سیاسی و اقتصادی بالای مسلمانان داشته باشند.

وَلَن يَجْعَلَ اللَّهُ لِلْكَافِرِينَ عَلَى الْمُؤْمِنِينَ سَبِيلًا [النساء:١٤١]

و هرگز خداوند کافران را بر مؤمنان چیره نخواهد ساخت.

کمک‌های خارجی برای سرزمین‌های اسلامی واقعیتی است که در عصر انحطاط به میان آمده است، در غیر آن اگر دولت اسلامی و حکام مخلص بر مردم مسلمان حکومت کند، نه تنها اینکه کاسه‌ی گدایی را می‌شکند، بلکه بیشتر از آن با استفاده از منابع و دارایی‌های امت، اقتصاد واقعی را اساس می‌گذارد که هیچ نیازی به کمک‌های خارجی دیده نمی‌شود. چنانچه تاریخ اسلام پُر است از رویدادهای که مسلمانان نه تنها اینکه سطح زندگی بلند را تجربه می‌کردند، بلکه سایر مردم جهان را نیز در هنگام حوادث و مصیبت‌ها یاری می‌رساندند و این کمک‌ها بدون هیچ پیش شرطی برای غیرمسلمانان اهدا می‌گردید.

مصدق سهاک

عضو دفتر مطبوعاتی حزب‌التحریر ـ ولایه افغانستان