فرانسه و غرب با عقاید و ارزش‌هایی میلیون‌ها انسان به دشمنی برخواسته است. توهین بر پیامبر اسلام صلی‌الله‌علیه‌وسلم چیزی نیست که به این سادگی از کنار آن عبور کرد. احتمالاً به همین دلیل دولت آلمان، نخست وزیر ایتالیا و هلند و نیز مسوول سیاست خارجی اتحادیه اروپا اعلام کردند که در کنار فرانسه می‌ایستند؛ و اما این به معنای چیست؟
«امانوئل مکرون» رئیس جمهور فرانسه مستقیماً بر پیامبر اسلام صلی‌الله‌علیه‌وسلم توهین نمود، و آن را از ارزش‌های اجتناب‌ناپذیرِ سکولاریزم و آزادی بیان عنوان نموده از آن دفاع کرد. در اصل این دشمنی آشکار و توهین به پیامبر اسلام بود که خشم مسلمانان در سراسر جهان را بر انگیخت.
هرچند برخی از حُکام سرزمین‌های اسلامی در کنار سایر مسلمانان در برابر توهین رئیس جمهور فرانسه از خود عکس‌العمل نشان دادند. و اما اگر به عکس‌العمل‌هایی برخی از این حاکمان نگریسته شود به نظر می‌رسد که آن‌ها از روی ناچاری باید اعلامیه‌ای هرچند بی‌احساس را باید صادر می‌کردند. چنانچه عکس‌العمل رسمی عربستان سعودی طوری بود که گویی درمانده‌ترین انسان‌های کره زمین همین‌ها اند که پیرامون یک چنین گستاخی بزرگ، بزدلانه عکس‌العمل نشان داده‌اند. با احساس‌تر از این‌ها اما عامه‌ای مسلمانان در سراسر جهان بود که نسبت به این حُکام از خود عکس‌العمل نشان دادند. پرسش اساسی این است که با این همه بد گفتن‌ها دفاع از توهین به پیامبر اسلام چگونه باید باشد؟
تاریخ شگوفای اسلام نشان می‌دهد که مسلمانان در عصر پیامبر و حتا پس از آن برای دفاع از اهانت بر یک مسلمان، ارزش‌های اسلام به‌ویژه توهین بر پیامبر اسلام چگونه عمل کرده‌اند. معروف‌ترین نمونه‌ای آن در زمان پیامبر اسلام اتفاق افتاد، زمانی که یک زن مسلمان برای خرید چیزی به بازار می‌رود و زرگری یهودی به او اهانت می‌کند؛ مسلمانی به پشتیبانی زن، زرگر را می‌کشد و خود نیز توسط یهودی دیگر کشته می‌شود. اخبار این حادثه به پیامبر اسلام صلی‌الله‌علیه‌وسلم می‌رسد، و پیامبر با لشکری عظیم برای دفاع از یک زن مسلمان به سوی یهودیان می‌شتابد. سرانجام یهودیان پس از پانزده روز محاصره حاضر می‌شوند تا مدینه را -به شرط زنده‌ماندن شان- ترک کنند. در واقع پیامبر اسلام صلی‌الله‌علیه‌وسلم به دنبال این حادثه تصمیم گرفت تا زمانی که پاسخ به اهانتِ زن مسلمان پاسخ نیابد، هرچند این تصمیم منجر به جنگِ تمام عیار که هم شود باز نمی‌نشیند. روایات زیادی وجود دارد که حاکمان مسلمان برای دفاع از اهانتِ یک زن و یا توهین به پیامبر اسلام برای پاسخ به آن بزرگ‌ترین لشکرها را سمت و سو داده‌اند.
اگر ماهیتِ احکام و دستورات اسلام درست درک شود، اسلام آمده است تا پیام سلامتی را برای جهانیان برسانند. این چیزی است که پیامبر اسلام صلی‌الله‌علیه‌وسلم پس از رسالت‌اش همواره به آن می‌کوشید. به دنبال آن خلفای راشدین چنین کردند. به همین خاطر اسلام اهانت به سایر ادیان و مذاهب را اجازه نمی‌دهد. و اما زمانی که توهین و اهانت چه توسط یک شخص به یک مسلمان و چه توسط یک حاکم بر پیامبر اسلام صلی‌الله‌علیه‌وسلم صورت گیرد بدون شک پاسخ به آن به قیمت ایستادنِ همه‌ی مسلمانان در برابر آن ارزش دارد.
در اینجا آنچه که رئیس جمهور فرانسه آشکارا انجام داد در واقع پاسخ به آن از مسوولیت‌های اساسی حاکمان و ارتش‌های مسلمانان است، به هر قیمتی که تمام ‌شود باید به آن پاسخ داده شود. اما در عمل دیده می‌شود که عکس‌العمل این حُکام حتا کم‌تر از عکس‌العمل‌هایی است که سایر مسلمانان از خود نشان می‌دهند. در حالی که اگر واقعاً دولت اسلامی وجود می‌داشت پاسخ به آن طوری داده می‌شود که ارتش مسلمانان در برابر این توهین یا جمجمه‌ای مکرون و یا هر توهین‌کننده‌ای دیگر را از تن‌اش جدا می‌کرد، مگر این‌که توهین‌کننده از کرده‌ای خود اظهار ندامت می‌نمود. این در واقع چیزی نیست که اتفاق افتادن آن ناممکن و دور از تصور بوده باشد، بلکه چنین قضایا در تاریخ شگوفای مسلمانان بارها اتفاق افتاده که حاکم مسلمان در دفاع از توهین بر یک مسلمان و یا در دفاع از توهین بر پیامبر اسلام، چنین اقدام کرده است. در صورتی که چنین نشود، پس‌ چه اتفاقی بزرگ‌تر از این وجود دارد که حاکمان سرزمین‌های اسلامی این همه ارتش‌های میلیونی را تجهیز و ذخیره کرده‌اند تا آن روز فرا برسد؟
اگر حُکام سرزمین‌های اسلامی از آنچه که اسلام، مسلمانان را به دولت واحد، بیرق واحد و امت واحد امر کرده دور نشده باشند، پس چه تفاوتی میان اهانت بر یک زن مسلمان و توهین بر پیامبر اسلام وجود دارد که پیامبر اسلام برای توهین بر یک زن مسلمان با لشکر بزرگ، یهود را از اطراف مدینه بیرون می‌راند و اما این همه امکانات، تجهیزات و ارتش از ترکیه تا مصر و از جزایر مالیزیا و اندونیزیا تا شمال افریقا و از ایران تا پاکستان برای چه ترتیب داده شده که برای دفاع از پیامبر اسلام صلی‌الله‌علیه‌وسلم به تحرک نمی‌آید؟!
این در واقع نشان می‌دهد که دولت‌های کنونی با توجه به میثاق‌ها و پیمان‌هایی که با غرب و کفار بسته‌اند اجازه ندارند و یا جرأت نمی‌کنند که حتا در برابر توهین بر پیامبر اسلام، غیر از لفاظی و تقبیح‌کردن اقدام عملی نکنند. در حالی که این کار را عامه‌ای مسلمانان بااحساس‌تر و پرشورتر از حُکام انجام می‌دهند. این مسأله نشان می‌هد که مسلمانان در گام نخست به چه پیمانه برای ریشه‌کن کردنِ مفکوره‌های گندیده‎‌ای همچون دولت-ملت، مرزهای ملی، دموکراسی و ارزش‌هایی غربی که توسط دست‌نشانده‌های غرب تطبیق می‌شود نیاز دارند، تا بتوانند زمینه را برای فراهم شدن دولت واحد، بیرق واحد و امت واحد مساعد سازند که حاکم مسلمان به سان تاریخ شگوفای اسلام، از توهین بر پیامبر و سایر ارزش‌های اسلامی شجاعانه دفاع نماید.
فرانسه و غرب هرچند درک می‌کنند حُکامی که هیچ‌گاه نشده در حوادث این چنینی ارتش‌های سرزمین‌های اسلامی را برای دفاع از توهین بر پیامبر اسلام دستور بدهند، و این عامه‌ای مسلمانان هستند که در برابر توهین بر پیامبر از خود عکس‌العمل نشان می‌دهند. اما اگر روزی برسد که لشکر مسلمانان به آن بزرگی‌اش به هر سمت و سو سوق داده شود، غرب چه احساس و حقارتی از خود نشان خواهد داد. این چیزی نیست که امکانش را دم‌بریده‌های امروزی به دور از امکان می‌پندارند.

«إِنَّ شَانِئَكَ هُوَ الْأَبْتَرُ»
‏ترجمه: بدون شكّ، دشمن كينه‌توز تو(ای پیامبر اسلام) دم‌بریده، بي‌خير و بي‌نام و نشان خواهد بود!