شواهد تاریخی زیادی وجود دارد که امریکا در پیمان شکنی معروف جهان است. در اینجا بخشی از پیمان شکنی‌های امریکا را یادآور خواهیم شد. امریکا در سال 2003م با معمر قذافی رهبر سابق لیبیا پیمان بست، هنوز چند سالی از آن نگذشته بود که امریکا آن را زیرپا کرد. در سال 2007 با کوریای شمالی چنین نمود. آنچه را که امریکا بر صدام حسین رئیس جمهور عراق روا داشت تاکنون هیچ کشوری با هم‌پیمانش چنین نکرده است.
امریکا با 11 کشور جهان هم‌زمان پیمان تجارتی آزاد موسوم به «ترانس پاسیفیک (TPP)» را امضاء کرد، اما چند سال بعد آن را شکستاند. خروج یکجانبه‌ی امریکا از برجام کشورهای جهان را شوکه نمود. پیرامون پیمان‌های امریکا با افغانستان باید گفت، باوجود زیرپا کردنِ پیمان استراتژیک و پیمان امنیتی از سوی امریکا، اکنون افغانستان در لبه‌ی پرتگاه قرار گرفته است. در آخرین مورد امریکا بگونه‌ای آشکار و یکجانه پیمان دوحه با طالبان را زیرپا کرد. با این وجود آیا هنوز هم به امریکای پیمان شکن اعتماد می‌شود؟!
با شناختی که از تاریخ امریکا در جهان وجود دارد اگر اندکی از شعور سیاسی کار گرفته شود بیست سال حضور نظامی امریکا در افغانستان و سرنوشتیِ که اکنون مردم به آن مواجه‌اند، اعتماد به امریکا در واقع اعتماد به شیطان و اعتماد بر تداوم بحران است. با وجود این هنوز هم دیده می‌شود که اعتماد و امید به امریکا در میان قشر سیاسی زیاد است. چنانچه با وجود بحران و ناامیدی از آینده سیاسی، هنوز هم رهبران حکومت و حتا بسیاری از رهبران سیاسی آرزوی دستگیری امریکا را دارند. چرا قدرت چشمان برخی‌ها را به این اندازه نابینا می‌سازد؟
فرعون تا زمانی که غرق در دریای نیل نگردید فکر نمی‌کرد که عذاب الهی واقعیت دارد. به دنبال غرق شدن فوراً به رسالت حضرت موسی یا همان کودکی تربیت داده‌اش و این‌که الله متعال خالق جهان است، ایمان آورد؛ اما این ایمان کارساز واقع نشد. اعتماد به امریکا با وجود بحران، فقر، ترور و ذلیل ساختن رهبران سیاسی پناه بردن بر باطلِ محض است. زیرا هیچ‌گاه در ظلم و ذلت خیر وجود ندارد تا مردم از آن به آسایش برسند.
وضعیت کنونی نیز برای طالبان یک فرصت است. طالبان نباید با پیمان شکنِ همچون امریکا اعتماد کنند و باید نگذارند که اگر نیروهای نظامی امریکای اشغالگر خارج می‌شوند قدرت و نفوذ سیاسی و استخباراتی امریکا در قضایا افغانستان نقش داشته باشد.
هر زمانی که به امریکا اعتماد صورت گیرد آن روز آغاز روزی خواهد بود که مردم مسلمان و مجاهد افغانستان در بیست سال گذشته شاهد آن بودند. چنین سرنوشتی نه تنها این‌که در دنیا نتایج ویرانگر را در پی خواهد داشت، بلکه خطرناک‌تر از آن در آخرت نتایج بدی را در قبال خواهد داشت. پس به‌جای اعتماد به امریکا باید به برچیدن نقش و نفوذ سیاسی و استخباراتی آن اقدام شود، همان گونه که مبازره در برابر اشغالگرانِ قبل از امریکا و خود امریکا در بیست سال گذشته صورت گرفت.